Ooit schreef ik me in voor de marathon van New York… Ik kon op dat moment 5 km lopen en een loopsessie eindigde steevast met een hoofd zo rood als een tomaat. Maar over 6 maanden zou me dat wel lukken. Ik had immers loopschema’s bestudeerd, en ik kon optrekken naar 10 km in 6 weken, daarna zou ik een andere schema eraan koppelen en hier en daar een wedstrijdje tussen door kwam ik precies uit op die gewaagde 42km en 195m. Strak plan!
Dit was mijn hoofd… jarenlang…
Mijn lijf was ergens anders. Waar wist ik niet precies. Ik geloofde dat een sterke geest mijn lichaam wel zou motiveren. Achteraf gezien leek het eerder een gehoorzaamheidsrelatie, zonder inspraak of feedback, en het kon altijd groter – beter – verder. Had ik je er al bijverteld dat ik als tiener amper aan sport deed? Maar die marathon, dat was een stevig plan! Strakke deadline, yes! Beetje wilskracht er tegenaan gooien en dat zou wel lukken.
De trainingsopbouw in de maanden vooraf is me gelukt tot aan 7,5 km. Dan kreeg ik een scheenbeenvliesontsteking, waar ik zeker een paar weken rust moest voor nemen…
When the body says ‘no’
Als ik er aan terug denk, word ik er wat stil van. Hoe arrogant van mij om mijn lichaam zo gevoelloos te behandelen. Niet stil te staan bij de nazorg van zo’n trainingen, de mogelijke blessures en risico’s ervan. Beseffen dat zoiets tijd vraagt en ervaring in tegenstelling tot mijn jeugdig enthousiasme. En dat duurlopen zelfs helemaal niet in lijn ligt met mijn talenten of interesse voor sport. Ik heb nood aan regelmatig beweging en buiten zijn, maar ook aan doseren en rust. En voor wie of wat doe ik dat? Om een marathon te kunnen schrappen van mijn bucket list? Vind ik dat zelf belangrijk? Zou ik voldoening voelen op de finishlijn, of zou ik alweer bezig zijn met mijn volgende doel of project? Been there, done that.. Next please!
Doelen stellen vanuit je waarden
Mijn NLP opleiding leerde me ondertussen de noodzaak om mijn doelen af te stemmen mijn mijn waarden, mijn overtuigingen, mijn vaardigheden en mijn gedrag en mijn omgeving. En als het ergens ‘wringt’, is je doel niet realistisch. Dan kun je het net zo lang najagen, tot je je zelfvertrouwen ondermijnt. Hoe vaak heb je al niet een doel gestelt en moeten opgeven? Hoe vaak voelde het niet als falen? Welke invloed heeft dit op je zelfvertrouwen?
“Ik hou ook niets vol, misschien hebben anderen meer discipline. Gelukkig weten er niet teveel mensen dat ik dit ging doen. De volgende keer ga ik x of y doen, dan lukt het wel vast wel. Of misschien moet ik wat harder mijn best doen…”
Als ‘duurzaamheid in mijn keuzes” een van mijn kernwaarden is, en ik stel mezelf een doel die qua inspanning niet meer toelaat om nog aandacht te schenken aan mijn relatie en daarnaast ook nog voldoende uit te rusten, dan ga ik mezelf onbewust saboteren. Het zit zo mooi in elkaar! Je onderbewuste beschermt je kernwaarden die hoger staan in het rijtje dan dat nieuwe doel dat jij jezelf oplegt. Het goeie nieuws is dat we dat mooie systeem ook in ons voordeel kunnen gebruiken. Stel je eens voor dat je elk doel dat je stelt, ook zou behalen? Dat het je telkens weer een boost van zelfvertrouwen geeft! Je weet gewoon dat dit haalbaar is, dat je het heel graag wilt en je ziet stap voor stap wat je kan doen om het te halen. Meer nog, de weg ernaartoe is al genieten want het matcht gewoon met je andere activiteiten in je leven. Stel je dat eens voor…
Klaar om ook haalbare doelen te stellen?
Benieuwd naar jouw kernwaarden?
Wil je moeiteloos jouw doelen behalen?
